BİRAZ HUZUR...BİRAZ HÜZÜN...

-
 Üzerimde tarifi imkansız bir huzur var son günlerde.  Çocuklarımla ilgili sağlık problemleri vardı ve elhamdülillah hepsini atlattık. Gidip gelmeler son buldu inşaallah.  
Halimize ne kadar az şükrediyormuşuz oysa.
Oysa ne büyük hastalıklar varmış daha önce adını bile duymadığımız. 
Ne büyük acılar varmış, yüreğimiz dayanmazmış gibi gelen ama yaşayanın zamanla alıştığı...
Gözlerimizi öyle bir kapatmışız ki;
Varsa yoksa laylaylom...
Sadece başımıza gelen felaketlerden sonra açar olmuşuz ellerimizi Semaya...
Bir hamd, bir şükür... Ya da bir sadaka...
Ne zor çıkar olmuş yüreklerimizden. 
Yüreklerimiz nasır mı tutmuş yoksa ? 
Yoksa unutmuş muyuz dünya telaşesinden ahireti...

 Çok değil. Bundan 4-5 ay önceydi...
Ben, bir üniversite hastanesinden çıkıyorum.
Elimde ne olduğunu bilmediğim tahlil sonuçları..
Oğluma ait.
Doktorumuz çok yoğun..
Profesör ..
En erken 1,5 ay sonrasına gün veriyorlar,  sonuçları cevaplandırabilmek için.
İçimde derin bir sızı.
Beynime üşüşen türlü senaryolar.
Tam bahçe kapısından adımımı atıyordum ki yaşlı bir amca.
Elinde mendiller,çoraplar...
Beni görüyor.  Biraz tedirgin.
Ben de duruyorum. Mendil lazım...
Ya da değil.
Ama almak Lazım. Amca yaşlı ve belli ki muhtaç.
" Hasta mısın kızım " diyor. 
Rengim solgun olsa gerek.
" Oğlum  hasta amca. Dua et." Diyorum. 
Diyebiliyorum.
Ve ardımda hayır dualarıyla yürüyorum.
O amca bilmiyor ama ben de  onu dualarımda hiç unutmuyorum.


" Kullarım sana, beni sorduğunda (söyle onlara) : Ben  çok yakınım. Bana dua ettiği vakit dua edenin dileğine Karşılık veririm. O halde ( Kullarım da ) benim davetime uysunlar ve bana inansınlar ki doğru yolu bulalar. " ( Bakara Suresi, ayet: 186 ) 

“Bilakis yalnız Allah'a yalvarırsınız. O da (Kaldırılması için )  kendisine yalvardığınız belayı dilerse kaldırır; ve siz ortak koştuğunuz şeyleri unutursunuz.”(Enam Suresi, ayet: 41).
( Türkiye diyanet vakfı ) 

 Not: Oğlum iyi. Yazısı yakında....

 Dipnot: Bu Yazıyı yaklaşık iki hafta önce yazmıştım. Fakat ben fotoğraf için mekan ayarlarken, büyük oğlumun bacağına bir ağrı saplandı ve hastane serüvenimiz tekrardan can buldu..:(
Ortopedi ve çocuk doktoru bir şey bulamadı. Ağrı henüz geçmedi.. Üst baldırına kramp şeklinde vuruyor. Geçmezse araştırmaya devam :(

Dibin dibi not: Duyduğum o tarifi imkansız huzurun üzerine kar yağdı. Ama yinede bu Yazıyı yayınlamak istedim. Şimdilerde azıcık azıcık huzur doluyorum. Sanki.. *_*

 Dipsiz not: farkındaysanız fotoğraf eklemedim. Hevesim kaçtı ;) 



Yorumlar

  1. Adsız30 Kasım 2014 22:25

    Geçmişler olsun :) Umarım bu zor günleri de atlatıp bol huzurlu bir post yazarsın :)

    YanıtlaSil
  2. Ruhsuz Atmaca14 Aralık 2014 16:52

    Geçmiş olsun. Umarım huzurlu, güzel günler bırakmamak üzere sizle olur. :)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

-
 Hep o aynı şiir dolanır dilime, biliyorsunuz artık defalarca kez yazdım ve sildim aynı oranda.. "Ben eli koynunda ağlayan çocuk, ben sokakta kalmış bir çaresizim.."  Ne var bu mısralara beni bu kadar çeken bilmiyorum. Yıllardır neden silmiyor beynim? Oysa ne ağlıyorum ne de sokakta kaldım. Belki biraz acılara mıknatısım ama hangimiz değiliz ki.  İç sesim mırıl mırıl. Beynimde bölük pörçük kelimeler. Sus! Artık sus! Tamam sen eli koynunda ağlayan çocuk. Sen çaresiz, derbeder.. Sen, hep sen, sadece sen..  Hani diyor ya şair uçmakla düşmek arasında bir yerdeyim diye.. Demiyor mu yoksa ben mi uydurdum bunu da, bilmiyorum. Bildiğim bir şey varsa o da boşlukta süzüldüğümdür. Nedeni, nasılı yok!  Cümlelerim hep yarım kalıyor, artık kafam o kadar dolu ki hep yazmak istiyorum ama iki satırı birbirine bağlayamıyorum. Yine öyle oluyor yazacak onca şey dolanırken zihnimde keskin bir şekilde son bulduruyorum.  Kalın selametle 
Devamı
-
 Yine buradayım.. Artık biliyorsunuz ya da bilmiyorsunuz bilmiyorum. Söyleyeyim. Ne zaman kendimi kötü hissetsem buraya geliyorum. Neden kötü hissettiğimi bilmiyorum.  Her şey bomboş geliyor, yine.  Elimi kaldıracak gücü bulamıyorum kendimde. Yıkılmış gibiyim ama ayaktayım da. Tuhaf bir duygu yani bu nasıl anlatılır bilmiyorum. Hani baksan nankörlük diyeceksin belki ama öyle değil yani öyle olmadığını umuyorum, İnşallah değildir. Yorgun hissediyorum, hasta gibi. Elimi kolumu kaldıracak halim yok, gözümü açacak halim yok, etrafa bakacak insanlarla konuşacak.. Bazen umudum tükeniyor umutsuz hissettiğim zamanlar oluyor neden öyle hissettiğimi bilmiyorum ama yıkılmış gibi hissediyorum. Sanki böyle her şey olmuş bitmiş ben boşa çırpınıyormuşum gibi ama işte bu sorunların altında yatan nedeni bilemiyorum belki de biliyorum ama dile getiremiyorum ondan da emin değilim. Velhasıl buradayım işte. Burayı kimsenin okumadığını bildiğim için rahat yazıyorum, hem yazmak istiyorum   hem de kimse bilme
Devamı

Kim bu A. S. M. S

-
Resim
Aslında defterlerimden bahsedecektim ama evde temizlik yaparken lise yıllığımı buldum. Şöyle bir geçmişe gittim.. O zaman ne kadar farklıymışım demiycem tabi ki 😂 hala aynıyım. Tamam, ufak tefek farklılıklar var mesela o zaman çok daha girişkendim; böyle yabani değildim. Araba fobim yoktu; gezmeyi, hele hele otobüs yolculuğunu çok severdim, sosyaldim.. ama yine benim yani bir insan ne kadar değişebilir ki.  Bizim bir arkadaş grubumuz vardı 8 kişilik..  İsmi Arka Sokağın Masum Serserileri.  O zamanlar ünlü olan yabancı bir grubun (backstreet boys)  dergi röportajında okumuştum, (ç)alıntı yani😜 Neyse işte grup içinde de herkesin farklı lakapları vardı. Benimki Çete başı 🙈 Sonra gruptan iki kişiyi çıkardık ya da onlar çıktı bilmiyorum, görüşmüyoruz şuan. 6 kişi olarak hayatımıza devam ediyoruz.  Yıllık hazırlarken arkadaşlarım benim için bu satırları yazmıştı, şimdi bakınca ufak tefek yazım yanlışları olsa da güzel yazmışlar 😜 şiiri ben seçtim.  O zamanlarda da
Devamı