Korona Günleri 2

-
Zaman geçmez diyoruz ama geçiyor. Bugün bilmem kaçıncı gün olmuş bile...
Sizi bilmem ama ben çok düşünüyorum, her şeyi..
Mesela, eğer bu hastalığa yakalanırsam ve ölürsem kefen yerine soğuk bir ceset torbasına mı koyulacağım. Gusül abdesti aldırılmadan, cenaze namazım kıldırılmadan hatta ailemden hiç kimse uğurlamaya gelmeden. Peki tamam, olsun.. Eğer bunlar benim geçmişte işlediğim günahlarıma keffaretse olsun. Ama ya bunlar bana cezaysa. Bi kefene bile layık değilse bedenim?  Bu nasıl bir beyin yangını böyle, bu nasıl bir kalp ağrısı..

Sonra çocuklarım geliyor aklıma sık sık.. Ahh!  Anne olmak ne kadar zormuş, altında ezildikçe eziliyorum..

Neyse işte günlerim bi kısır döngü.. Umuttan umutsuzluğa dönüp duruyor. Neyse ki dua var. Duanın serinliği var.. O da olmasa.

Zamanımı değerlendirmekte sıkıntı çekiyorum. Sanırım duruma adapte olamadığım için böyle oldu. Ama yavaş yavaş alışıyorum, belki de kabulleniyorum. Yeni bir program yapıp hayatıma kaldığım yerden devam etmek istiyorum. Planlı olmak, zamanı verimli kullanmamıza vesile oluyor. Hadi herkes silkelensin ve kendine basit ama verimli bir program hazırlasın.
💙
Bu günler geçecek ve geri dönüp baktığımızda
"şu kadar gün evde kaldık ama yatmaktan başka bir şey yapmadık" demeyelim.
Selametle...

Yorumlar

  1. makyajliyorum1 Nisan 2020 17:31

    Umutsuzluk yok asla, güzel günler gelecek ve elbet bu kötü günler geride kalacak, Allah sizi çocuklarınıza sevdiklerinize bağışlasın :)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

-
 Hep o aynı şiir dolanır dilime, biliyorsunuz artık defalarca kez yazdım ve sildim aynı oranda.. "Ben eli koynunda ağlayan çocuk, ben sokakta kalmış bir çaresizim.."  Ne var bu mısralara beni bu kadar çeken bilmiyorum. Yıllardır neden silmiyor beynim? Oysa ne ağlıyorum ne de sokakta kaldım. Belki biraz acılara mıknatısım ama hangimiz değiliz ki.  İç sesim mırıl mırıl. Beynimde bölük pörçük kelimeler. Sus! Artık sus! Tamam sen eli koynunda ağlayan çocuk. Sen çaresiz, derbeder.. Sen, hep sen, sadece sen..  Hani diyor ya şair uçmakla düşmek arasında bir yerdeyim diye.. Demiyor mu yoksa ben mi uydurdum bunu da, bilmiyorum. Bildiğim bir şey varsa o da boşlukta süzüldüğümdür. Nedeni, nasılı yok!  Cümlelerim hep yarım kalıyor, artık kafam o kadar dolu ki hep yazmak istiyorum ama iki satırı birbirine bağlayamıyorum. Yine öyle oluyor yazacak onca şey dolanırken zihnimde keskin bir şekilde son bulduruyorum.  Kalın selametle 
Devamı
-
 Yine buradayım.. Artık biliyorsunuz ya da bilmiyorsunuz bilmiyorum. Söyleyeyim. Ne zaman kendimi kötü hissetsem buraya geliyorum. Neden kötü hissettiğimi bilmiyorum.  Her şey bomboş geliyor, yine.  Elimi kaldıracak gücü bulamıyorum kendimde. Yıkılmış gibiyim ama ayaktayım da. Tuhaf bir duygu yani bu nasıl anlatılır bilmiyorum. Hani baksan nankörlük diyeceksin belki ama öyle değil yani öyle olmadığını umuyorum, İnşallah değildir. Yorgun hissediyorum, hasta gibi. Elimi kolumu kaldıracak halim yok, gözümü açacak halim yok, etrafa bakacak insanlarla konuşacak.. Bazen umudum tükeniyor umutsuz hissettiğim zamanlar oluyor neden öyle hissettiğimi bilmiyorum ama yıkılmış gibi hissediyorum. Sanki böyle her şey olmuş bitmiş ben boşa çırpınıyormuşum gibi ama işte bu sorunların altında yatan nedeni bilemiyorum belki de biliyorum ama dile getiremiyorum ondan da emin değilim. Velhasıl buradayım işte. Burayı kimsenin okumadığını bildiğim için rahat yazıyorum, hem yazmak istiyorum   hem de kimse bilme
Devamı

Kim bu A. S. M. S

-
Resim
Aslında defterlerimden bahsedecektim ama evde temizlik yaparken lise yıllığımı buldum. Şöyle bir geçmişe gittim.. O zaman ne kadar farklıymışım demiycem tabi ki 😂 hala aynıyım. Tamam, ufak tefek farklılıklar var mesela o zaman çok daha girişkendim; böyle yabani değildim. Araba fobim yoktu; gezmeyi, hele hele otobüs yolculuğunu çok severdim, sosyaldim.. ama yine benim yani bir insan ne kadar değişebilir ki.  Bizim bir arkadaş grubumuz vardı 8 kişilik..  İsmi Arka Sokağın Masum Serserileri.  O zamanlar ünlü olan yabancı bir grubun (backstreet boys)  dergi röportajında okumuştum, (ç)alıntı yani😜 Neyse işte grup içinde de herkesin farklı lakapları vardı. Benimki Çete başı 🙈 Sonra gruptan iki kişiyi çıkardık ya da onlar çıktı bilmiyorum, görüşmüyoruz şuan. 6 kişi olarak hayatımıza devam ediyoruz.  Yıllık hazırlarken arkadaşlarım benim için bu satırları yazmıştı, şimdi bakınca ufak tefek yazım yanlışları olsa da güzel yazmışlar 😜 şiiri ben seçtim.  O zamanlarda da
Devamı