Kendime Not..

Hani bazen bir haber alırsın da elin ayağın titrer ya, Hani o an sanki boşluktaymışsın gibi sallanırsın. Her şey anlamını yitirir keskin bir acıdan başka bir şey kalmaz ya geriye. Yapmak istediğin her şey; hayallerin, planların, yarım kalmış soruların, belki veremediğin öğütlerin, saklanmış esprilerin.. Hepsini ama hepsini  tozlu bir rafa kaldırırsın ya. Hani bazen 'hayırlısı olsun' dersin ama asıl isteğin senin istediğinin olmasıdır. Belki hayırlısı olmuştur ama sen olana razı gelmemişsindir. Ama yine de tevekkül etmekten başka bir şey gelmez ya elinden. Hani bazen derin bir sükuta gömülürsün de sussun istersin ya herkes. Kalbin acımıştır belki Belki de acıtmışsındır bir kalbi.. Dökülmüştür hayat ağacından bir yaprak daha. Almışsındır onu özenle, Belki de hiç kullanmayacağın bir defterin içine.. Saklamışsındır işte kim bilir. Hep vardır ama en çok o uzaktır. Öyle işte. Ahvalim bu şekilde.......

Yine durgunluk var üzerimde. Böyle isteksiz, garip, biraz üzünçlü bir hallerdeyim.. Plan yapmam lazım ama tuhaf bir belirsizliğin sıkıntısını çekiyorum. Plan dahi yapamıyorum. Hayatımdan gidenler gerçekten gider mi? Giderse ne kadar uzağa gider? O uzaklığın yolu çıkmaz mı yoksa bir yerde kesişir mi? Ya da hiç olmamış gibi, sanki bıçakla kesilmiş gibi bir anda kesilir mi kurulan tüm muhabbetler. Hani diyor ya Küçük Prens "Ölene kadar sorumlusun gönül bağı kurduğun her şeyden" diye. Sahi sorumlu muyum? Bir kediye, bir kitaba, bir komşuya, bir dosta, bir arkadaşa, bir eşe, bir kardeşe, bir öğretmene, dokunduğum bir taşa, gözyaşımı sildiğim ve buruşturup attığım o mendile.. Sorumluyum öyle mi? Hepsine mi? Hepsinden mi? Peki gözümü dikip baktığım o ufuktaki bulut.. En çok ondan sorumluyum bence. Gözlerimin değdiği her noktasından sorumluyum. Bakarken kalbimden akıttığım duygularımdan sorumluyum. Acıdan, öfkeden, kederden... Sahi beni bu kedere sürükleyen ne? Durup dururken ...