Kendime Not..

Zaman geçmez diyoruz ama geçiyor. Bugün bilmem kaçıncı gün olmuş bile... Sizi bilmem ama ben çok düşünüyorum, her şeyi.. Mesela, eğer bu hastalığa yakalanırsam ve ölürsem kefen yerine soğuk bir ceset torbasına mı koyulacağım. Gusül abdesti aldırılmadan, cenaze namazım kıldırılmadan hatta ailemden hiç kimse uğurlamaya gelmeden. Peki tamam, olsun.. Eğer bunlar benim geçmişte işlediğim günahlarıma keffaretse olsun. Ama ya bunlar bana cezaysa. Bi kefene bile layık değilse bedenim?  Bu nasıl bir beyin yangını böyle, bu nasıl bir kalp ağrısı.. Sonra çocuklarım geliyor aklıma sık sık.. Ahh!  Anne olmak ne kadar zormuş, altında ezildikçe eziliyorum.. Neyse işte günlerim bi kısır döngü.. Umuttan umutsuzluğa dönüp duruyor. Neyse ki dua var. Duanın serinliği var.. O da olmasa. Zamanımı değerlendirmekte sıkıntı çekiyorum. Sanırım duruma adapte olamadığım için böyle oldu. Ama yavaş yavaş alışıyorum, belki de kabulleniyorum. Yeni bir program yapıp hayatıma kaldığım yerden devam etmek istiyor

Çok fazla salgınlı ve karantinalı kitap okudum, film izledim. Ama gerçek hayatta böyle bir şeyin başımıza geleceğini asla aklıma getirmedim. Sayı katlanarak artıyor, ortalık bilgi kirliliğiyle dolu, provokatörler, fırsatçılar, bencil ve her şeyi gırgıra alan insanlar yine meydanlara çıkıyor, hiçbir fırsatı kaçırmıyorlar. Bir kez daha gördük ki virüs değil, insanlıksızlığımız bizi öldürüyor. Yavaş yavaş, acı vere vere.. Tahammül sınırımı aştım, dayanamıyorum. Watsap mesajları susmuyor, herkes eğlence peşinde. Kimi çocukların yaramazlığından, kimi dağılan evden, kimi alacağı kilodan, kimi de bunun ne biçim bir tatil olduğundan, evde bunaldıklarından dem vuruyor. Bunun bir tatil olmadığını anlamıyorlar. Ciddi idrak sorunu yaşıyorlar. Ben anlamıyorum ki çocuklarını okula gönderince daha mı huzurlu olacaklar. Bu nasıl bencillik... Hepsinden sıkıldım.. Tüm gereksiz gruplardan çıkmak istiyorum. Egosu tavan yapmış bütün insanlarla alakamı kesmek istiyorum. Öyle işte azizim! Korona değil,

Size de oluyor mu bilmiyorum ama zaman zaman nasıl öleceğimi düşünüyorum.. Sonuçta hepimiz bir gün öleceğiz ve bunun ne şekilde olacağını merak etmek kötü bir şey olmasa gerek. Korktuğum, hatta çok korktuğum ölüm çeşitleri var. E tabii insan rahat bir ölüm arzular.. Korona ilk duyulduğunda cazip gelmişti, yani yatağında ölüyorsun falan herkes bunu istemez mi? İstemez azizim! İstemez. Ölüm istenmez, aklımızın bir köşesinden küçük bir düşünce olarak geçer, sislerin ardından. Böyle, hafif bir duman bulutu gibi.. O buluta uzaktan bakarken bile için titrer. Gelin görün ki zaten korona da öyle kolay bir ölümle gelmiyormuş bize. Boğuluyormuş insan, ciğerleri tükeniyormuş. Ne kadar korkunç öyle değil mi? İster istemez ailesi geliyor insanın aklına, en çok da çocukları.. Canın pahasına korumak istiyorsun ama an oluyor çaresiz kalıyorsun. Bu korona geçer mi kalır mı bilmiyorum. Benden, bizden bir can alır mı onu da bilmiyorum. Biraz umutsuzum son günlerde. Çokça da mutsuz. Her şey anlamını