Korona Günleri 2

-
Zaman geçmez diyoruz ama geçiyor. Bugün bilmem kaçıncı gün olmuş bile...
Sizi bilmem ama ben çok düşünüyorum, her şeyi..
Mesela, eğer bu hastalığa yakalanırsam ve ölürsem kefen yerine soğuk bir ceset torbasına mı koyulacağım. Gusül abdesti aldırılmadan, cenaze namazım kıldırılmadan hatta ailemden hiç kimse uğurlamaya gelmeden. Peki tamam, olsun.. Eğer bunlar benim geçmişte işlediğim günahlarıma keffaretse olsun. Ama ya bunlar bana cezaysa. Bi kefene bile layık değilse bedenim?  Bu nasıl bir beyin yangını böyle, bu nasıl bir kalp ağrısı..

Sonra çocuklarım geliyor aklıma sık sık.. Ahh!  Anne olmak ne kadar zormuş, altında ezildikçe eziliyorum..

Neyse işte günlerim bi kısır döngü.. Umuttan umutsuzluğa dönüp duruyor. Neyse ki dua var. Duanın serinliği var.. O da olmasa.

Zamanımı değerlendirmekte sıkıntı çekiyorum. Sanırım duruma adapte olamadığım için böyle oldu. Ama yavaş yavaş alışıyorum, belki de kabulleniyorum. Yeni bir program yapıp hayatıma kaldığım yerden devam etmek istiyorum. Planlı olmak, zamanı verimli kullanmamıza vesile oluyor. Hadi herkes silkelensin ve kendine basit ama verimli bir program hazırlasın.
💙
Bu günler geçecek ve geri dönüp baktığımızda
"şu kadar gün evde kaldık ama yatmaktan başka bir şey yapmadık" demeyelim.
Selametle...

Yorumlar

  1. makyajliyorum1 Nisan 2020 17:31

    Umutsuzluk yok asla, güzel günler gelecek ve elbet bu kötü günler geride kalacak, Allah sizi çocuklarınıza sevdiklerinize bağışlasın :)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

-
 Hep o aynı şiir dolanır dilime, biliyorsunuz artık defalarca kez yazdım ve sildim aynı oranda.. "Ben eli koynunda ağlayan çocuk, ben sokakta kalmış bir çaresizim.."  Ne var bu mısralara beni bu kadar çeken bilmiyorum. Yıllardır neden silmiyor beynim? Oysa ne ağlıyorum ne de sokakta kaldım. Belki biraz acılara mıknatısım ama hangimiz değiliz ki.  İç sesim mırıl mırıl. Beynimde bölük pörçük kelimeler. Sus! Artık sus! Tamam sen eli koynunda ağlayan çocuk. Sen çaresiz, derbeder.. Sen, hep sen, sadece sen..  Hani diyor ya şair uçmakla düşmek arasında bir yerdeyim diye.. Demiyor mu yoksa ben mi uydurdum bunu da, bilmiyorum. Bildiğim bir şey varsa o da boşlukta süzüldüğümdür. Nedeni, nasılı yok!  Cümlelerim hep yarım kalıyor, artık kafam o kadar dolu ki hep yazmak istiyorum ama iki satırı birbirine bağlayamıyorum. Yine öyle oluyor yazacak onca şey dolanırken zihnimde keskin bir şekilde son bulduruyorum.  Kalın selametle 
Devamı

Deprem

-
Resim
 Boğazıma kadar doluyum, içimde biriktirdiğim olumlu olumsuz tüm duygular çıkmak için çırpınıyor ama ben susuyorum. Çünkü konuşmak için ağzımı her açtığımda derin bir iç çekiş eşliğinde yutkunuyorum. Başka ne yapabilirim ki.. Ülkece yaşadığımız çok büyük bir felaketin yaralarını sarmaya çalışıyoruz, saramıyoruz. Bir yanım hep acı, diğer yanım safi çaresizlik, üzülüyorum hem nasıl üzülmek. Dışa vuramadığım duygularımın ağırlığı altında eziliyorum hem nasıl ezilmek. Susuyorum.. En iyi bildiğim şey belki de bu, bilmiyorum. Hani acılar paylaşıldıkça azalırdı, ben neden paylaşamıyorum. Nefesim daralıyor, ne yaparsam yapayım bu kabz halinden kurtulamıyorum. İnsanlar ölüyor dua etmekten başka bir şey gelmiyor elimden. Sonra klavyeye sarılıyorum, yazarsam rahatlarım sanıyorum ama duygularımı buraya da aktaramıyorum. Depreme dair sürekli yeni yeni senaryolar dinliyorum çevremden, duymak istemiyorum. Acının ardına dokunaklı bir müzik ekleyip paylaşıyorlar, insanlığımdan utanıyorum. Acılı bir ban
Devamı

BABAANNEM İÇİN..

-
Resim
İlk kez onda gördüm  ölümün soğuk dedikleri ama öldüğünde hala sımsıcak olan yüzünü.. Ne kadar bilirsen bil, beklersen bekle kabullenemiyor insan. Bazı şeyleri bilsen bile ani oluyor ölüm. Alışamıyorsun kolay kolay. Önce rüyalarınıza giriyor 'Alın beni' diye yalvarıyor size.. Sonra duyduğunuz her ambulans sireni hoplatıyor yüreğinizi. Sızlıyorsunuz iliklerinize kadar.. Dudaklarınızı ısırıp yutkunuyorsunuz derinden Gözlerinize dolan yaşları iteliyorsunuz gerisin geriye.. ..ve 'Babannem' diyorsunuz içli bir fısıltı halinde. Hani o son gelen ambulanstaki hemşire demişti ya "başınız sağ olsun" diye.. İnanamıyor işte insan, Ne kadar beklersen bekle Ani geliyor ölüm. Ve içinizden bir canı alıp gidiyor. İNNA LİLLAHİ VE İNNA İLEYHİ RACİUN Aylarca belki de yıllarca 'Babanneme gitmek ' oluyor dedeme gitmenin adı.. Dedeyle her telefon konuşmasında  'Babannem nasıl' diye sormak geliyor akla,insanın elinde olmadan. Gördüğün
Devamı