Koko, benim kanayan yaram..

Koko💙

Hayalimdi hasretim oldu.


O kadar çok kedi almak istiyordum ki resmen gözüm dönmüştü. Deli gibi internetteki sahiplendirme ilanlarına bakıyordum. Sonra birgün onu gördüm. Evimize çok yakın bir yerde ve yuva arıyor. Hemen telefon ettim 'biz onu sahiplendirdik' cevabını aldım. Öyle çok üzüldüm ki anlatamam. Sonra telefondaki kadın başka bir yavru olduğunu söyledi. Gönülsüzce olur, yarın gelirim almaya dedim. Ama resmen perişan oldum çünkü o beyaz kediyi çok sevmiştim. Ertesi gün sabah kadın aradı beni. Beyaz kediyi verecekleri kadınla ilgili bir sorun çıktığını ve o kediyi bana vereceğini söyledi. Öyle çok sevindim ki zaman geçmek bilmedi bir türlü. Çocukları okuldan aldığım gibi kayınvalideme bıraktım ve doğruca kedinin yanına gittim. Sakin,uysal,pofuduk, masum bir kuzuydu.. Sokaktaydı.. Annesi vardı ama artık sütten kesilme zamanı gelmişti.. 2,5 aylıktı.. ve 2017 nin kasım ayıydı.. üzerindeki pirelere aldırış etmeden almıştım kucağıma, öyle bir sarıldım ki sanırsınız bir daha hiç bırakmayacağım.. Evet o bir hayvan, sadece bir hayvan. Hani şu hakaret olarak kullandığımız iki heceli bir kelime olan.. Aldım onu bağrıma bastım çünkü aslında bir çok insandan daha insan.. Veterine gittik, yıkandı pirelerinden arındı, aşılandı. Ve artık birlikte huzurla yaşayacağımız evimize geldi. Yani ben öyle sanıyordum. Eve geldikten 25 gün sonra fip teşhisi koyuldu ve ondan 20 gün sonra yani Koko 4 aylıkken maalesef öldü. Ölüm gerçekten çok zor.. Hep kendimi suçladım. Belki annesinden ayırmasaydım, belki şöyle yapsaydım, belki böyle yapsaydım.. Ama belkilerle/keşkelerle/dövünmekle hiçbir şey değişmiyor. Değişmedi de zaten. İçime bir hüzün oturdu. Sanırım kalbimin bir tarafi derin bir yasa boğuldu, sanırım gülen yerlerim soldu, sanırım ömrümden bir miktar yıl akıp gitti..

Koko, benim güzel bakışlı kızım. Koko, benim hüzünlü yanım..

Ondan sonra asla eve kedi almam dedim. Çünkü yoklukları çok yakıyor insanın canını. Ama işte tam da bu yüzden, yokluğu yakmasın diye canımı yeni bir kedi sahiplendim. Tam altı ay sonra. Onun yerine değil.. Nasıl olur ki onun gibi.. Ama evde kedi mırıltısını bilenler o sesi hep ararlar..

Koko, benim kanayan yaram
Sense yarama pansuman..

Karamel