Yıl Biterken

 

Bunu hep yapıyorum aslında. Sene biterken, önce geçen yılın kritiğini sonra gelecek yılın planlarını...

2020 hepimiz için zor geçti kabul ediyorum ama biraz da farklıydı. Çokça yenilik girdi hayatımıza, hayatıma. Yapamam dediğim şeyleri yaparken buldum kendimi, ufak tefek hayallerimi gerçekleştirdim, anın kıymetini, yaşamanın değerini, 1 nefeslik temiz havanın önemini ve daha daha nicelerini tattım bu yıl. 

⚡Blog da biraz gezerseniz yalnızlığı ne kadar sevdiğimi görebilirsiniz. Hani son zamanlarda meşhur olmuş bir laf var ya "konfor alanının dışına çık" işte benim konfor alanım evim ve evim benim özgürlüğüm. Rahatsız edilmekten, zırt pırt kapının çalmasından, gezmeye gitmekten hoşlanmam. Belki de bu sebepten hiç komşum yok. Beni, benim iç dünyamdan koparacak her şeyden kaçarım. Yani kaçardım. Ta ki korona gelip de bizi evlerimize hapsedene dek. Şimdi istesem de çıkamıyorum konfor alanımdan. Ailemden, arkadaşlarımdan ve bir sürü bana iyi gelen şeyden uzak geçiriyorum zamanı.

Bu değildi aslında istediğim ama nasip buymuş. Yine de herkes kadar etkilemedi beni evde olmak. Yalnızlığın içine daha fazla çekildim. Yo yo ruh sağlığım hala yerinde, sorun yok 😅

⚡Yine bir ilki yaşadım bu yıl. Sen misin köye gitmek istemeyen tam 70 gün geçirdim köyde. 70. Yetmiş. YETMİŞ.

Aslında köyle ilgili düşüncelerimi daha önce yazmıştım ama kısaca üstünden geçmek gerekirse köye gitmek istemeyişimin en büyük nedeni yolun uzunluğu çünkü araba fobim var. Zira 13 - 14 saat yolculuk kolay geçmiyor. Bunun dışında önyargılarım var, çok sevmek istesem de sevemiyorum elimde değil ve halkın dedikodu sevgisi de orayı sevmem konusunda bana hiç yardımcı olmuyor. Tüm bunları toplayınca her yıl köye gitmeden haftalar önce stresim başlıyor.

Şunu da kabul etmeliyim ki köyde olmak çocuklara çok iyi geliyor ve bunun ferahlığı benim de oraya sempati duymama neden oluyor. Hepsini toplar, çarpar ve bölersek elde ettiğimiz sonuç şu çıkıyor artık köye gitmek konusunda daha rahatım, araba fobim baya azaldı ve köyün güzel yanlarını gördüm. Belki de büyüdüm 😊

⚡Geçen yıl çok gitmek istediğim o terk edilmiş köye gittim, evet sonunda gittim. Turkuaz kapılı evin önünde çay içerken çekilmiş fotoğrafımı ekleyeceğim demiştim şurada ama unuttum 🤭 daha doğrusu o evi bulamadım zaten çay da içmedik orada. Terk edilmiş evleri gördüm, hepsine bir masal uydurdum, köyde kaldığım o 70 günde o evler için mektuplar yazdım. Eve dönerken terk edilmiş köye uğrayıp mektupları bırakacaktık ama bizim köye girdiğimizi gören bir adam peşimizden geldiği için mektupları bırakamadım. Biraz kızdım..

⚡Kendimin daha doğrusu kötü huylarımın ne kadar yıpratıcı olduğunu fark ettim. Aslında bunları zaten biliyordum ama bazen bilmek yetmiyormuş, baya baya görmüş oldum ve onları düzeltmek için çalışmalara başladım. Ya da çatışma mı demeli. Kendimle sürekli bir çatışma. 

⚡Bitkilerin huzurlu dünyasına daldım. Eskiden topraktan, çiçekten hoşlanmayan ben, gittim çiçek aldım. Saksılarını değiştirirken toprağa dokundum, onlarla konuştum, sevdim ama Karamel (kedim) yediği için hepsini balkona taşımak zorunda kaldım. 

⚡Kitaplara vakit ayıramadım, istediğim kadar resim yapamadım, sene başında koyduğum hedeflerin çoğunu tamamlayamadım ama artık bunları dert etmemeyi öğrendim çünkü baktığımda hala hayattayız ve hala sağlığımız yerinde. Şükür, çokça şükür. En çok unuttuğumuz, unuttuğum şey.. Zaten sağlık olmayınca başka her şey değerini yitiriyor.

İşte benim 2020 yılım böyle geçti; acı, tatlı, bazen kırgın, çokça öfkeli ve yorgun. Şimdi tertemiz bir sayfa var önümde; yine planlar yaptım, hedefler belirledim. Sanki yeni yıl ile geçen yıl arasında sadece 1 gün yokmuş gibi.. Sanki yeni yıl gelince çektiğimiz tüm acılar son bulacakmış gibi.. Sanki iyiye, güzele dair her ne varsa ayaklarımıza serilmiş gibi.. Sanki yarın bayrammış ve yeni ayakkabılarımıza sarılıp heyacanla uyumayı beklermiş gibi..

Öyle işte 🖤