Kendime Not..

  Günümüz popüler yazarlara pek meylim yoktur. Bu kitabı da arkadaşımın hediyesi olduğu için okudum. Yazar, süslü cümleler kurmaya çalışırken kelime kaosuna sebep olmuş bu da epey bi iğreti durmuş.. Olay örgüsünde kopukluk vardı, bazı yerler gereksiz uzatılmışken bazı yerler kısa kesilmişti. Mesela Hanne'nin kocasıyla ciddi anlamda iletişim eksiği vardı ve bu bana adama haksızlık ettiğini düşündürdü. Kız büyük acılar yaşamışdıysa da asla o duygular bana geçmedi. Elbette herkes duygu aktarımı konusunda iyi olamaz ama bu kadar kötüsünü de görmedim. Ayrıca her cümlede defalarca Hanne demenin mantığını kavrayamadım, anladık adı Hanne!  Okurken kafamı taşlara vurasım geldi çok defa. Spoiler vermek istemem ama kız (Hanne) yüzünden çok önemli bir olay yaşanıyor ve kız bu olay karşısında kendini suçlamak istiyor 🤭 Evet suçlu zaten sensin diye bağırdım içimden defalarca ama çevresindeki insanlar onun suçu olmadığına inandırdı kızı. E kız zaten dünden razı buna 😒 Yazarın sevenlerini k...

 Şu pandemi o kadar uzun sürdü ki  hiç bitmeyeceğini düşünmeye başladım.. Evet aşılar çıktı, çıkmaya devam ediyor, tedavi olanağı arttı ama yine de bitmesine dair umudumu kaybettim. Eskiden normal gördüğümüz her şey 'lüks' oldu; yürüyüşe gitmek, parka gitmek, arkadaşlarla birlikte kafeye gitmek, canın sıkıldığında kafa dinlemek için alıp başını gitmek.. pazarda rahat rahat dolaşmak bile. Evet, evde geçmesini sevdiğim, sosyalleşmekten hoşlanmadığım bir hayatım var ama bu ben böyle istediğim için böyleydi hep, hiçbir olgunun dayattığı bir durum değildi. Eve kapanırdım sonra istediğim zaman çıkardım; sonunu düşünmeden..  Oysa şimdi öyle değil. Tedirginiz her daim, hoş ben  evde keyifliyim ama yine de bitsin istiyor işte insan. Bitsin ve biz eski rahat günlerimize dönelim. Ne kadar çok alışmışız öyle değil mi rahata!  O an için anlamsız gelen ne kadar çok 'an' şimdi keşkemiz, özlemimiz oldu.   Sanırım bundan sonra düze çıkamayacağız. Pandemi bitse bile hep...

  Yine uzun bir aradan sonra buradayım. Açıkçası bu blogdan umudumu her kestiğimde bir el tutuyor, kalk diyor kalk!  Yakında 10 yıl olacak dile de zor azizim 10 yıl. Koskoca 10 yıl.. Ben ki bugün başladığım işten sıkılan, kolayca dağılan, radikal bir kararla her şeyi silip atan ama bir bu blogdan kopamayan. Kapatmaya her kalkıştığımda vicdan denen gücün elime sımsıkı yapışması "yampa!" diye ve benim yapamayışım.  Çoğu zaman, okuyan var mı nın derdine düşmeyen ama bazen de 'zaten kimse okumuyor, kapat dükkanı git,' telkinleriyle savaşan. Kendiyle, hep kendiyle, mütemadiyen kendiyle savaşan. Günlerinin karşısına ne çıkaracağını asla bilmeyen bir insan tanesi.. Ben. Kendim. Zaten bu hayat savaşmaktan ibaret değil mi?  Beni takip eden, yazdıklarımı okuyan hatta soran, merak eden mutlu olmasını dilediğim azınlığa sesleniyorum. Teşekkür ederim 😊 Yoğun günler geçiriyorum bahsetmiştim Etsy'de sanal dükkanımı açacaktım.. Henüz tam olarak açamadım şuan çevremdeki insanları...