Kendime Not..

Çok uzun zamandır kurarım hayâlini.. Olacağı yoktur belki, kim bilir ama yine de kurarım işte. Düşünsene ormanın kenarında, yosun kaplı küçük bir gölün kıyısında, insanlardan, kötülüklerden uzakta, yeşermiş ahşaplardan yapılma bir kulübenin tam yanında, bembeyaz, küçük ama sımsıcak bir resim atölyesindesin..

Geçen yıl ciddi bir aydınlanma yaşadım ve hayatımı topyekûn değiştirdim.. Bir yanım hep minimalistti ama her konuda değil. Mesela kitaplar, kalemler, defterler, boyalar ve hatta her türlü kırtasiye ürünü konusunda asla minimal olamıyordum. Dolaplarımda kıyafetten çok kitap vardı. Öyle ki çeyiz! sandığım bile - ki yıllardır evden çıkarmaya uğraşıyorum 🙄- kitaplarla doluydu.. Sonra eşya yığınlarından daral geldiği bir an  " çekilin uleyn minimalist oluyorum ben " deyip ciddi bir sadeleşmeye başladım.  Vaktim az ama işim çoktu..

Orta ikinci sınıftaydım. Bi tane resim öğretmenimiz vardı yani siz öyle bilin ama aslında bi kasaptı. Ya da cellat ya da işsiz güçsüz yoldan geçen birini almışlar bizim sınıfa öğretmen diye koymuşlar.. Sanatla uğraşan insanlar daha naif olmaz mıydı?     Öyle sevimsiz bir adamdı ki onun yüzünden yıllarca bütün resim öğretmenlerinden hatta resimden nefret ettim.

Çok tahammülsüzüm.. Ama her şeye karşı.. En çok da insanlara.  Tanımadığı insanlarla hummalı bir konuşmaya dalan insanlara.. Şuan servisteyim mesela.. Yanıma bir kadın yaklaşıyor ve ben, benimle konuşmasın diye kafamı çeviriyorum. Çünkü gelişinden belli sohbete yer arıyor. Benden göremediği sıcaklığı başka koltukta oturan bir kadında yakalıyor ve hiç susmamacasına konuşuyor.