Anılar.. ( Nefretten sevgi 💙)
Orta ikinci sınıftaydım. Bi tane resim öğretmenimiz vardı yani siz öyle bilin ama aslında bi kasaptı. Ya da cellat ya da işsiz güçsüz yoldan geçen birini almışlar bizim sınıfa öğretmen diye koymuşlar.. Sanatla uğraşan insanlar daha naif olmaz mıydı? Öyle sevimsiz bir adamdı ki onun yüzünden yıllarca bütün resim öğretmenlerinden hatta resimden nefret ettim.
Konu neydi bilmiyorum ama büyükçe bir kağıda bir resim yapmıştım. Zaten yeteneğim yok, çizmekten nefret ediyorum.. Aldım resmimi elime öğretmenin masasına gittim. Çünkü öğretmen asil ! Sıraları dolaşmaz. Siz gidip gösterirsiniz zavallı çalışmalarınızı.
Ben de öyle yaptım. Elimde resmim gittim masasına, elindeki tükenmez kalemle koskoca bir 2 yazdı kağıda sonra da yere fırlattı resmimi.. Ne kadar kötü olduğuna dair bir nutuk attı.
Çocuk kalbim kırıldı ve biraz da utandım. Belki birazdan daha fazla..
Resimden ve resim öğretmenlerinden işte o zaman nefret ettim. Uzun yıllar "Sanat Toplum İçindir" in ciddi savunucusu oldum. Çünkü insanları ezen, onları hakir gören bir anlayış bana göre tersti, çok ters.
O yıl karneme 2 geldi. Herkesin alay konusu oldu bu, çok dert etmedim. Sonuçta alt tarafı resim dersiydi kötü olsa ne yazardı.
O yıldan sonra zaten resim dersi görmedik, her okulda öyle mi bilmiyorum ama bizde iki yıl vardı sadece. Orta 1 ve 2 de.
Sonra yıllar geçti ve ben büyüdüm. Belki de büyümedim bilmiyorum. Belki hâlâ bir parça çocuğum.
Liseden mezun oldum ve hiç beklemediğim bir anda yolum sanatın en güzel dalı olan Resimle kesişti.. anlatmıştım, burda..
Öğretmenimiz ne kadar da sabırlıydı öyle. Ne kadar kibar.. İçimde büyüyen nefreti yıkıp yerine sevgiyi ne de güzel aşılamıştı.. Tabularımdan kurtulmuş ve Sanatın aslında Sanat için olduğunu fark etmiştim ve belki de Sanat benim içindi. Fırçamdan tuvale yansıttığım duygularımı benden daha iyi kim anlayabilirdi. Hâlâ yeteneksizdim ama ne yazardı. Hâlâ bir parça çekingendim yaptıklarımı paylaşma konusunda ama kime neydi, görmesinlerdi. Belki bunları da aşardım bir gün. Belki Orta 2 de kaybettiğim özgüvenimi buluverirdim hiç beklemediğim bir anda.
Kim bilir.
Dipnot: Sevgili öğretmenler çocukların narin kalbini kırmayın! Sonra onlar bir ömür hayata küskün yaşıyorlar..
Dibin dibi not: Sanat hâlâ benim için ve ben artık o eski ben değilim..
Konu neydi bilmiyorum ama büyükçe bir kağıda bir resim yapmıştım. Zaten yeteneğim yok, çizmekten nefret ediyorum.. Aldım resmimi elime öğretmenin masasına gittim. Çünkü öğretmen asil ! Sıraları dolaşmaz. Siz gidip gösterirsiniz zavallı çalışmalarınızı.
Ben de öyle yaptım. Elimde resmim gittim masasına, elindeki tükenmez kalemle koskoca bir 2 yazdı kağıda sonra da yere fırlattı resmimi.. Ne kadar kötü olduğuna dair bir nutuk attı.
Çocuk kalbim kırıldı ve biraz da utandım. Belki birazdan daha fazla..
Resimden ve resim öğretmenlerinden işte o zaman nefret ettim. Uzun yıllar "Sanat Toplum İçindir" in ciddi savunucusu oldum. Çünkü insanları ezen, onları hakir gören bir anlayış bana göre tersti, çok ters.
O yıl karneme 2 geldi. Herkesin alay konusu oldu bu, çok dert etmedim. Sonuçta alt tarafı resim dersiydi kötü olsa ne yazardı.
O yıldan sonra zaten resim dersi görmedik, her okulda öyle mi bilmiyorum ama bizde iki yıl vardı sadece. Orta 1 ve 2 de.
Sonra yıllar geçti ve ben büyüdüm. Belki de büyümedim bilmiyorum. Belki hâlâ bir parça çocuğum.
Liseden mezun oldum ve hiç beklemediğim bir anda yolum sanatın en güzel dalı olan Resimle kesişti.. anlatmıştım, burda..
Öğretmenimiz ne kadar da sabırlıydı öyle. Ne kadar kibar.. İçimde büyüyen nefreti yıkıp yerine sevgiyi ne de güzel aşılamıştı.. Tabularımdan kurtulmuş ve Sanatın aslında Sanat için olduğunu fark etmiştim ve belki de Sanat benim içindi. Fırçamdan tuvale yansıttığım duygularımı benden daha iyi kim anlayabilirdi. Hâlâ yeteneksizdim ama ne yazardı. Hâlâ bir parça çekingendim yaptıklarımı paylaşma konusunda ama kime neydi, görmesinlerdi. Belki bunları da aşardım bir gün. Belki Orta 2 de kaybettiğim özgüvenimi buluverirdim hiç beklemediğim bir anda.
Kim bilir.
Dipnot: Sevgili öğretmenler çocukların narin kalbini kırmayın! Sonra onlar bir ömür hayata küskün yaşıyorlar..
Dibin dibi not: Sanat hâlâ benim için ve ben artık o eski ben değilim..
Yorumlar
Yorum Gönder