Korona Günleri 9 (Resim😍)

-




Sürekli resimden bahsediyorum. Oyyh resim derken bile gözlerimin içi parlıyor 😊
Her ne kadar resim yapmayı bırakıcam, elimi bile sürmiycem, olmuyor olmuyor olmuyor, asla istediğim gibi resim yapamiycim desem bile... Seviyorum arkadaş vazgeçemiyorum..
Aslında resim yapma sevdası çok sonradan hasıl oldu, eski yazılarda ara ara bahsetmiştim ama şimdi ben de bilmiyorum nerede olduğunu. Kısaca anlatmak gerekirse, liseden mezun olduktan sonra annemle Bakırköy de dolaşırken tevafuken bi galerinin 🤔aslında galeri değildi, içeride resimler, çerçeveler falan vardı. Şimdi düşününce bodrum katta kasvetli bir mekandı. Neyse işte oranın vitrinini gördük ve merak edip alt kata indik. Ordan burdan derken arka sokakta kurs olduğunu ve ders verildiğini öğrendik. O zamana kadar resim yapmak aklımın köşesinin kıyısından bile geçmemiş, zaten en son resim deneyimim öğretmenin! hakaretleriyle son bulmuş ve ben resim öğretmenlerinden nefret eder olmuşum. Ama annem bi gidelim dedi. İyi ki de demiş. Gittik, bir binanın en üst katı, hocamız Mehmet bey, ortam güzel, insanlar güzel. Olur dedim, oldu valla. Yıllarca gittim ama ben karakalemden nefret ettiğim için çizim dersi hiç almadım, doğrudan yağlıboya ile başladım. Şimdi o kadar kızıyorum ki kendime o fırsat bir daha asla kapımı çalmadı. Neyse nasip değilmiş.  Sonra evlendim kurs hayatım son buldu. Başlarda ufak tefek resimler yaptım ama uygun ortamım olmadığı için devamı gelmedi. Ah bir atölyem olaydı.
Yıllar yıllar sonra nasıl olduğunu bilmediğim bir şekilde suluboya yapmaya başladım ki ondan da hiç hoşlanmazdım. Kurstayken hocamızın isteğiyle bir tane yapmıştım da hiç sevmemiştim. Ama hep söylüyorum önyargılıyım ben🤷‍♀️
Suluboyaya başlayınca çizim konusunda ne kadar acınası bir halde olduğum ortaya çıktı ve kurs arayışına başladım. Oturduğum yerde hem çizim hem suluboya içerikli kurs yoktu Ahmet Öğreten 'in derslerine katılmak istedim ama saatler uymadı ve biraz uzaktı. YouTube dan falan biraz ilerlettim sonra Bilgievinde resim dersleri olduğunu öğrenip oraya başladım. Aslında anlatmıştım buraları bulursam eklerim şuraya....
Bir bakımdan çok iyi oldu benim için yeni insanlar tanımış oldum ama öte yandan tanıdığım her yeni insan sırtımda yük. Hani diyor ya Küçük Prens "bir ömür sorumlusun gönül bağı kurduğun her şeyden" işte ben sorumlu olmak istemiyorum. Ne kadar fazla insan seversem kalbim o kadar bölünüyor, ne kadar insan seversem beynimin düşünen yerleri o kadar  yoruluyor. Çünkü çok değer veriyorum insanlara, bazen haddinden fazla ve bu bir müddet sonra taşıyamayacağım yük olarak bana geri dönüyor, omuzlarıma biniyor. Belki de konfor alanımdan hiç çıkmamam gerekirdi. Belki kendi sınırlarım içinde, az ve öz olan insanlarla yaşamıma devam etmeliydim.

Resim diyorduk işte. Kendi tarzımı oluşturmaya çalışıyorum, mükemmeli aramaktan vazgeçtim artık sadece zevk aldığım ve beni çoook mutlu ettiği için resim yapıyorum.
Bir daha ki yazıda azıcık defterlerden bahsederiz😜
Hadi selametle..

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

-
 Hep o aynı şiir dolanır dilime, biliyorsunuz artık defalarca kez yazdım ve sildim aynı oranda.. "Ben eli koynunda ağlayan çocuk, ben sokakta kalmış bir çaresizim.."  Ne var bu mısralara beni bu kadar çeken bilmiyorum. Yıllardır neden silmiyor beynim? Oysa ne ağlıyorum ne de sokakta kaldım. Belki biraz acılara mıknatısım ama hangimiz değiliz ki.  İç sesim mırıl mırıl. Beynimde bölük pörçük kelimeler. Sus! Artık sus! Tamam sen eli koynunda ağlayan çocuk. Sen çaresiz, derbeder.. Sen, hep sen, sadece sen..  Hani diyor ya şair uçmakla düşmek arasında bir yerdeyim diye.. Demiyor mu yoksa ben mi uydurdum bunu da, bilmiyorum. Bildiğim bir şey varsa o da boşlukta süzüldüğümdür. Nedeni, nasılı yok!  Cümlelerim hep yarım kalıyor, artık kafam o kadar dolu ki hep yazmak istiyorum ama iki satırı birbirine bağlayamıyorum. Yine öyle oluyor yazacak onca şey dolanırken zihnimde keskin bir şekilde son bulduruyorum.  Kalın selametle 
Devamı
-
 Yine buradayım.. Artık biliyorsunuz ya da bilmiyorsunuz bilmiyorum. Söyleyeyim. Ne zaman kendimi kötü hissetsem buraya geliyorum. Neden kötü hissettiğimi bilmiyorum.  Her şey bomboş geliyor, yine.  Elimi kaldıracak gücü bulamıyorum kendimde. Yıkılmış gibiyim ama ayaktayım da. Tuhaf bir duygu yani bu nasıl anlatılır bilmiyorum. Hani baksan nankörlük diyeceksin belki ama öyle değil yani öyle olmadığını umuyorum, İnşallah değildir. Yorgun hissediyorum, hasta gibi. Elimi kolumu kaldıracak halim yok, gözümü açacak halim yok, etrafa bakacak insanlarla konuşacak.. Bazen umudum tükeniyor umutsuz hissettiğim zamanlar oluyor neden öyle hissettiğimi bilmiyorum ama yıkılmış gibi hissediyorum. Sanki böyle her şey olmuş bitmiş ben boşa çırpınıyormuşum gibi ama işte bu sorunların altında yatan nedeni bilemiyorum belki de biliyorum ama dile getiremiyorum ondan da emin değilim. Velhasıl buradayım işte. Burayı kimsenin okumadığını bildiğim için rahat yazıyorum, hem yazmak istiyorum  ...
Devamı

Kim bu A. S. M. S

-
Resim
Aslında defterlerimden bahsedecektim ama evde temizlik yaparken lise yıllığımı buldum. Şöyle bir geçmişe gittim.. O zaman ne kadar farklıymışım demiycem tabi ki 😂 hala aynıyım. Tamam, ufak tefek farklılıklar var mesela o zaman çok daha girişkendim; böyle yabani değildim. Araba fobim yoktu; gezmeyi, hele hele otobüs yolculuğunu çok severdim, sosyaldim.. ama yine benim yani bir insan ne kadar değişebilir ki.  Bizim bir arkadaş grubumuz vardı 8 kişilik..  İsmi Arka Sokağın Masum Serserileri.  O zamanlar ünlü olan yabancı bir grubun (backstreet boys)  dergi röportajında okumuştum, (ç)alıntı yani😜 Neyse işte grup içinde de herkesin farklı lakapları vardı. Benimki Çete başı 🙈 Sonra gruptan iki kişiyi çıkardık ya da onlar çıktı bilmiyorum, görüşmüyoruz şuan. 6 kişi olarak hayatımıza devam ediyoruz.  Yıllık hazırlarken arkadaşlarım benim için bu satırları yazmıştı, şimdi bakınca ufak tefek yazım yanlışları olsa da güzel yazmışlar 😜 şiiri ben seç...
Devamı